Moeder schrijft prachtige brief aan haar slechthorende dochtertje

Als jij als ouder moet besluiten om je peuter wel of niet een cochleair implantaat te geven, dan is dat een beslissing waarbij je niet over een nacht ijs gaat. Waar doe je als vader en moeder goed aan, in het belang van je kind? Deze moeder verwoordt haar gevoelens in een mooie brief.

‘Mijn lieve meisje, wij gaan een beslissing voor je maken. Het is een grote en we kunnen niet wachten. Het is nu of nooit. We kunnen je niet vragen wat je zelf wilt. We kunnen alleen maar hopen dat het de goede keus is.

Op dit moment weet je nog niet dat je anders bent. Dat we in andere werelden leven. Ik heb altijd al geweten dat je speciaal bent, maar ik denk dat alle ouders zo over hun kinderen denken. We ontdekten pas dat je doof bent toen je een jaar oud was en daar ben ik dankbaar voor. Ik weet dat op tijd erbij zijn essentieel is, maar als ik dit had geweten bij de geboorte zou ik doodsbang zijn geweest.

Toen we het ontdekten was er geen verdriet, schok, woede of rouw. Alleen het gevoel van: nu snappen we het. Iedere keer wanneer iemand tegen me zegt dat hij het erg voor me vindt, wil ik vragen waarom. Heb je mijn perfecte kind en alles wat ze kan doen niet gezien? Je hoeft het niet erg te vinden. Dat vinden wij ook niet.

We begonnen meteen in gebarentaal met je te praten en je bloeide op. Je praat tegen ons met je handen en hebt zoveel te vertellen. Zien hoe blij je wordt van gebarentaal vult mijn hart met vreugde. We leren allemaal gebarentaal zodat we als gezin met elkaar kunnen communiceren, maar binnenkort kunnen we je behoefte aan meer communicatie niet meer bijbenen.

Het is heel moeilijk om de zekerheid dat ik je niet wil veranderen te verenigen met de wetenschap dat ik dat ga doen. Je zal altijd doof zijn, maar ik wil je gereedschap geven, een kans, zodat je op een dag zelf kan bepalen hoe je communiceert. Een cochleair implantaat is geen makkelijke keus en ik hoop dat je ons de beslissing kan vergeven. Een kind dat nooit heeft kunnen horen een cochleair implantaat geven is een omstreden en gevoelig onderwerp. Artsen adviseren om dat niet te doen bij een kind dat ouder is dan vier omdat dan de kans dat ze geluid goed interpreteren kleiner is. We kunnen niet wachten tot je ouder bent om te vragen wat je wil. We moeten voor jou kiezen.

Voor iemand kiezen, vooral als dat het leven van diegene verandert, is bijna onmogelijk. We hebben gewikt en gewogen, lang en hard nagedacht. Geen enkele ouder zou deze keus licht opvatten. Wat als het niet werkt en de operatie voor niks is geweest? Wat als je het gevoel hebt dat je als volwassene niet meer in de dovengemeenschap past met een implantaat? Wat als de druk om in de ‘horende’ wereld te passen te groot voor je is? Aan de andere kant: wat als je naar school gaat, de kans om te leren praten verkeken is en je zou wensen dat je er wel een had gehad?

We stoppen niet met gebarentaal en ik weiger te geloven dat we moeten kiezen tussen jou opvoeden met spraak of gebaren. We hebben een geweldig team dat onze doelen steunt. Ik heb mijn research gedaan. Ik heb met dove volwassenen gesproken en dove kinderen ontmoet. Sommigen van hen hadden een implantaat, sommigen niet. We hebben bedacht wat we willen.

Het is moeilijk om te gebaren als je er op staat overal naartoe gedragen te worden, maar op een dag is het niet meer nodig dat ik je optil. Dus voor nu, mijn dierbare meisje, draag ik je waar je maar naartoe wil. En of je nou kiest voor spraak of gebaren, ik zal altijd jouw taal blijven spreken.

Alle liefs,

Mama.’