Rollend de wereld over

Ze woont in Engeland, maar Susie (39) komt werkelijk overal. Inmiddels heeft ze 78 landen bezocht, gewoon in haar rolstoel. Haar missie is om in het jaar dat ze veertig wordt, haar tachtigste land te bezoeken.

Ik ben hartstikke gek op reizen. Gek genoeg was ik op de middelbare school heel erg slecht in aardrijkskunde, maar in de praktijk heb ik meer geleerd dan uit de schoolboeken. Alleen kreeg ik op mijn 29ste de diagnose RRMS (Relapsing-remitting MS). De eerste paar jaren ging het nog wel oké met me, totdat mijn ziektebeeld zich opeens verslechterde.

Van de één op andere dag had ik opeens een kruk nodig, vervolgens twee en daarna was dat zelfs niet genoeg om nog langer te kunnen lopen en moest ik in een rolstoel verder. Daarnaast werd ik slechtziend, ik verloor de spierkracht in mijn schrijfhand (ik verstuur dus geen postkaarden meer!). Typen ging ook slecht, waardoor ik een spraakbesturingssysteem gebruikte. Dat ging best goed, totdat mijn stem het daarna ook voor een paar uur begaf.

Je kunt je voorstellen: opeens was mijn leven stukken gecompliceerder geworden. Je krijgt met zoveel dingen te maken als je in een rolstoel terecht komt, zoveel uitdagingen waar je normaal nooit in de verste verte bij hebt stilgestaan. Ik had dus ook geen idee waar ik tegenaan zou lopen als ik met mijn rolstoel op reis zou gaan. Voordat ik ziek werd, had ik 60 landen bezocht, in vijf verschillende landen gewoond, ik ben bijna alle landen in Noord- en Zuid Amerika bezocht en ik heb zelfs de Himalaya beklommen.

Ik ben dankbaar voor de kracht die ik voel als ik met uitdagingen te maken krijg die mijn beperking met zich meebrengt. Het is niet zo dat je alleen naar de zonnige kant van alles moet kijken, je merkt dat er ook altijd daadwerkelijk een zonnige kant ís. Al had ik, op het moment dat ik ziek werd, echt geen idee hoe moeilijk mijn leven soms zou zijn.

Nog steeds worstel ik dagelijks met het accepteren van dingen die ik simpelweg niet kan. Dat zijn echt hele simpele dingen, zoals niet mijn broek omhoog kunnen trekken als ik naar de wc ben geweest, of niet in staat zijn om een deksel van een potje open te draaien. Ik heb last van zogenoemde ‘neurologische vermoeidheid, wat betekent dat ik ’s ochtends nog in staat ben om dingen te doen die ik ’s avonds simpelweg niet meer kan. Ik weet nooit goed waartoe ik in staat zal zijn, en waartoe niet.

Wat ik heb gedaan is dit: ik heb achterhaald wat voor mij de belangrijkste dingen zijn om te blijven doen, en vervolgens een manier te bedenken, maakt niet uit hoe, om dat ook te blijven doen. Zoals reizen bijvoorbeeld. Alleen ging ik vroeger graag naar lokale restaurantjes. Nu merk ik dat deze restaurantjes nauwelijks toegankelijk zijn voor iemand in een rolstoel. Nu ga ik naar de bekende, grote internationale ketens om te eten, hoe verwerpelijk ik dat vroeger ook vond. Maar in ieder geval kom ik daar makkelijk binnen, en als ik naar het invalidetoilet wil gaan, dan is dat geen probleem. Beter dan in een knus restaurantje zitten waar ik letterlijk geen kant op kan, en wat voor hoogst ongemakkelijke taferelen zorgt.

Humor is ook een goede methode om met tegenslagen om te gaan. Zo kan ik het ene moment ergens om janken uit frustratie, en vervolgens in lachen uitbarsten. Dus ja, zorgen dat je het voor jezelf comfortabel maakt, dat je de dingen blijft doen die je leuk vindt op een manier die voor jou werkt, en een dosis humor, zorgen ervoor dat je ver komt. En ik hou mezelf altijd voor ogen dat ik er een stuk slechter aan toe was geweest als ik in een arm land op straat had gewoond.

Ik leer ook veel van anderen. De eerste keer dat ik vertrok voor een vakantie overzee, naar Barbados, kreeg ik een hele goede tip van een andere rolstoeler. Hij zei me dat de lifeguards op het strand hem elke dag het strand optilde het strand op, dat ze een oogje in het zeil hielden op zijn rolstoel, en dat ze hem terug droegen wanneer hij weer weg wilde. Van deze tip heb ik dankbaar gebruik gemaakt, zodat ik ook elke dag in de gelegenheid was om van het strand en de zee te genieten.

Iedereen heeft weer andere behoeften en wensen, en daarom is het zo fijn om op internet reviews van uiteenlopende reizigers met een beperking te lezen. Ook doet me at realiseren dat de wereld wemelt van mensen in een rolstoel die toch echt in staat zijn om op vakantie te gaan en mooie reizen te maken. Het mooie is dat de wereld echt steeds toegankelijker wordt voor iedereen.

Bron: wheel-life.org