Vivian (23) verkent het uitgaansleven in haar rolstoel

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg.

Uitgaan. Het klonk altijd als een magisch woord, een woord waarbij ik me massa’s dolgelukkig dansende mensen voorstelde, genietend van goed gezelschap – want the best people in life are free, aldus Taylor Swift – flirtend met de roes van het nachtleven en zorgeloos drinkend, lachend en kletsend. Een woord dat altijd meer van toepassing leek te zijn op andere mensen, maar nooit op mij: geef mij om acht uur ’s avonds maar gewoon mijn boek en een kop thee, het liefst in bed met een spinnende kat op schoot: als een bioscoopfilm later begint dan half negen, haak ik al af. En uitgaan terwijl ik helemaal niet zo extrovert en sociaal ben? Mwah, nee. Maar dat veranderde afgelopen jaar, het jaar van eerste keren, toen ik in een opwelling aan mijn zus en zwager vroeg of ik een keertje mee uit mocht. Gewoon, om dat ook eens te ervaren en te kijken of het iets voor mij zou zijn. En daar ging ik dus, met zuslief en een groep vrienden van haar mee op sleeptouw, het nachtleven van Rotterdam in.

En het was absoluut geweldig: ik vond het heerlijk om in een sfeer van gezelligheid en vrijheid in de stad te zijn, ik vond het super om eerst thuis drankjes te doen en dan het gevoel te hebben dat de avond echt nog maar net begint, ik vond het leuk om nieuwe ervaringen op te doen en te ontdekken dat het eigenlijk inderdaad bést iets voor mij is. Ik heb er enorm van genoten, maar het was me dan ook de ervaring wel: me in het uitgaansleven bewegen in een rolstoel.

Dat het iets is wat ik niet zo heel erg snel in mijn eentje zou ondernemen, ontdekte ik al tijdens het cocktails drinken: hartstikke gezellig hoor, lekker buiten zitten en mensen kijken, maar als je naast een coffeeshop zit en er om de paar minuten mensen voorbij komen wandelen die in meer of mindere mate dronken, dan wel stoned, dan wel allebei zijn, ben je toch wel heel erg blij dat je omringd bent door mensen die weten dat ze op je moeten passen als er vreemde types zijn die de kolder in hun kop besluiten te krijgen. Onveilig? Welnee. Maar het uitgaansleven is wel de plek waar mensen lekker los zijn en sneller geintjes uithalen en zich misschien wat minder druk maken om je personal space.

Dat werd nog eens bevestigd toen we na de cocktails gingen dansen, om de uitgaanservaring maar meteen helemaal compleet te maken. En jazeker, ook dat vond ik heel leuk, maar ook daar kwam ik erachter dat beschonken en door het dansen bedwelmde mensen ook bést behoorlijk vrijpostig kunnen zijn. En dat het dan ook wel heel snel héél druk en héél warm wordt en er van die veilige persoonlijke rolstoelruimte weinig overblijft. Aan de gezelligheid doet het weinig af, maar als er steeds meer mensen om je heen komen te staan en over je dreigen te struikelen of tegen je op dreigen te botsen, wordt het toch een béétje penibel en toch een béétje minder leuk. Want ja, als iemand die nog niet zo gek veel levenservaring heeft en kampt met broze botjes, wil je toch liever niet dat men te dichtbij komt. Conclusie: cocktails drinken in de stad, hartstikke gezellig, top, voor herhaling vatbaar. Dansen? Not so much. Dat is toch net wat minder iets voor mij. En dat vind ik ook helemaal niet erg.

Maar er is nog meer! Een weekje na mijn ontgroening in het uitgaansleven ging ik opnieuw op stap, dit keer naar een clubconcert. Ook hartstikke gezellig, goeie muziek, leuke sfeer, lekker drankje… maar zie maar eens een redelijk plekje te vinden in een volgepakte zaal zonder zitplaatsen. Doei personal space. Hallo ruggen en achterwerken die mijn gezichtsveld vullen. Tuurlijk, met een beetje vragen en doelgericht naar voren rijden kom je een aardig eind en uiteindelijk heb ik volop genoten van het concert, maar echt rolstoeltoegankelijk vind ik het niet.

En dat zet me aan het denken. Want eigenlijk zouden ze toch iets mogelijk moeten maken in zulke uitgaansgelegenheden. Een apart hoekje op de dansvloer of vlakbij het podium, misschien op een verhoginkje, waar je met je rolstoel kunt staan, zodat je niets hoeft te missen – óók geen persoonlijke ruimte. Want wij met een fysieke beperking willen ook gewoon uit kunnen gaan.