Een schouderklopje voor iedereen die weer is opgestaan vanochtend

Je bent vanochtend opgestaan, je hebt gedoucht en jezelf aangekleed. Wij vinden dat je daarvoor best een schouderklopje verdient.

Misschien heb je vannacht slecht geslapen door de pijn. Misschien heb je helemaal niet geslapen. Misschien doet je rug pijn, misschien je voeten, misschien wel alles. Misschien werd je vanochtend wakker door het licht dat door de gordijnen kwam en dacht je: ik wil niet. Ik wil niet opstaan, ik wil niet douchen, ik wil niet aankleden. Misschien doet dat allemaal pijn. Het gevoel van water op je huid, die schurende broek langs je benen.

Misschien is letterlijk opstaan, je benen over de rand van het bed en rechtop komen, voor jou iedere keer weer een uitdaging. Niet iedereen snapt dat. Of eigenlijk snappen mensen die dat niet kennen dat überhaupt niet. Hoe begripvol ze ook zijn. Wij voelen niet hoe dat voor jou is. Dat betekent niet dat we het niet waarderen. En dat we niet zien hoe zwaar het kan zijn. Daarom deze tekst. Om jullie daar eens een schouderklopje voor te geven.

Het zou best kunnen dat jij niet zo van de schouderklopjes bent. Ja, voor een ander. Maar niet voor jezelf. Iedere ochtend opstaan en er weer voor anderen zijn vind jij erbij horen. Dat doe je gewoon. Maar als je ziek bent is dat toch minder vanzelfsprekend. Daarom dit schouderklopje. Omdat jij die ook wel eens mag krijgen in plaats van ze uit te delen. Misschien heb je vanochtend diep gezucht, toen je eenmaal op de rand van het bed zat.

Misschien moest je na het douchen weer terug naar bed om uit te rusten, omdat het voor jou lichamelijk zo inspannend was. Mensen die dat niet kennen, weten niet hoe dat is. Die weten waarschijnlijk niet eens dat jouw ochtenden zo zijn. Dat die ochtendroutine op een slechte dag kan voelen als een halve marathon, waardoor je uitgeput aankomt bij het einde, zonder dat daar een finish is waar je juichend onthaald wordt. Nou, laat dat vandaag eens anders zijn.

Want vandaag staan wij bij de finish. Al snappen wij ook wel dat er eigenlijk geen finish is, wanneer je chronisch ziek bent. Dat dat iedere dag weer doorgaat en niet ophoudt. Laten we het dan een erepodium noemen. Want daar mag jij even op. Omdat je vanochtend gewoon weer bent opgestaan, hebt gedoucht, je hebt aangekleed. Omdat je er gewoon weer bent voor alle mensen om je heen, vandaag. En omdat dat eigenlijk helemaal niet zo gewoon is. Chapeau!