Zo kun je omgaan met de onzekerheden rondom je handicap

Karla Culbertson beschrijft heel openhartig hoe onzeker haar beperking haar soms maakt. ‘Ik wil me net als ieder ander geliefd voelen.’

Hoe saai zou deze wereld zijn als we allemaal hetzelfde waren? We zouden nooit meer iets voor elkaar krijgen en voor altijd stil blijven staan. Maar terwijl ik het dus fijn vind dat ik anders ben, wil ik graag met hetzelfde respect behandeld worden als mensen zonder beperking.

Opgroeien met een handicap betekent voor mij dat ik een rolstoel nodig heb om te overleven. Sommige mensen behandelen me als een of andere superheld omdat ik positief blijf terwijl ik op anderen leun om mijn meest basale behoeftes te vervullen. Dat klopt deels, maar weerspiegelt niet mijn complete karakter. Ik wens dat mensen me vaker zien als een normaal iemand die soms net wat meer assistentie nodig heeft bij alledaagse activiteiten.

Mezelf tot last voelen is een grote onzekerheid in mijn leven. Ik vind het altijd vreselijk om anderen om hulp te vragen. Ik ben bang dat de mensen die me helpen me irritant vinden. En eerlijk gezegd voelt dat misschien wel zo omdat sommige mensen daar ook zo mee omgaan.

Terwijl ik me als tiener door de middelbare school worstelde, hoorde ik mensen soms zuchten en klagen als ik gebruik moest maken van het toilet. Omdat het klagen aanhield, besloot ik maar gewoon mijn plas op te houden omdat ik hen niet langer tot last wilde zijn. Vanaf dat moment ging ik er vanuit dat iedereen me lastig vond. Maar misschien liet niet iedereen dat merken omdat ze bang waren om me te kwetsen? Of die gedachtes nou kloppen of niet; ze zitten altijd in m’n achterhoofd. Als dat idee eenmaal in je hoofd is geplant, is het moeilijk daar vanaf te komen. Het is een constante worsteling.

Als we het dan toch over worstelen hebben; daten is ook enorm moeilijk voor me. Ik zou net als iedereen graag het gevoel willen hebben dat ik bij iemand hoor en me geliefd voelen. Een handicap maakt dit extreem moeilijk. Ik vind zelf dat ik er gemiddeld uit zie. Ik vind mezelf niet onaantrekkelijk, maar ook niet speciaal. Ik zit ergens tussenin. Eerlijk gezegd denk ik dus niet dat mijn uiterlijk me tegenhoudt. Als ik online date zeggen mannen vaak dat ze me mooi vinden, maar als ik dan vertel dat ik een beperking heb, hoor ik niks meer van ze. Dat soort dingen spelen ook een rol in mijn beklemmende denken. Dit deel van de mensheid wil niet dealen met een extra verantwoordelijkheid of kan zich niet voorstellen hoe je omgaat met een beperking.

Maar als er een ding is dat mensen moeten begrijpen, is het wel dit: ik ben een normaal iemand die zich geliefd wil voelen. Ik heb een groot hart en open armen. Ik heb ook een ongelooflijk geduld. Dus ik denk dat ik gewoon blijf wachten op degene die van me houdt, ongeacht de aandoening of omstandigheden.’

Bron: The Mighty.