Eindelijk kon Maaike (38) accepteren dat ze in een rolstoel moest

Maaike (38) kon niet accepteren dat ze door haar rugafwijking in een rolstoel door het leven moest. Door met andere ogen naar haar aandoening te kijken is ze nu blij dat ze dankzij die rolstoel weer een leven heeft.

‘Ik leefde het leven zoals veel jonge moeders doen. Ik had mijn werk in mijn eigen kapsalon, drie kinderen, een man en een druk sociaal leven. Rugklachten had ik al sinds de puberteit. ‘Fysiotherapie en dan komt het weer goed’, zei de dokter steeds.

Zes jaar geleden was ik mijn klachten zat en kreeg ik een MRI scan. De uitslag was schokkend: ik heb een aangeboren rugafwijking waardoor mijn tussenwervelschijven aan de onderkant nagenoeg verdwenen zijn en dat proces gaat door in de bovenliggende wervels. Daardoor heb ik continu pijn. Bij elke operatie die ik vervolgens onderging, dacht ik dat het wel weer beter zou gaan. Maar na de zoveelste operatie kwam bij mij het besef dat het alleen maar slechter werd. Mijn wereld werd steeds kleiner omdat ik 20 uur per dag plat lag.

Ik wilde niet dat iemand me zo zou zien, daarom trok ik me terug. Aan mijn man vroeg ik of hij niet vreselijk van me baalde. Hij zei: ‘Nee, ik vind het niet erg, maar ik vind het wel erg als jij daarbij chagrijnig op de bank ligt.’ Hij heeft gelijk, dacht ik. Ik moest verder, als ik tenminste nog een leuk leven wilde. De grootste drempel was voor mij om een rolstoel aan te vragen. Ik wilde niet op mijn 36ste in zo’n onsexy ding zitten. Maar toen ik er eentje had zijn we gelijk een weekend met z’n allen naar de Efteling gegaan. Mijn kinderen hadden de dag van hun leven. Zij vinden het helemaal geen probleem om mijn rolstoel vooruit te duwen. Ik ga nu ook gewoon naar mijn vriendinnen, al moet ik daar op de bank liggen.

Inmiddels gaat het wat beter met me en hoef ik minder lang plat te liggen. Toch zal ik nooit als een ‘normaal’ mens functioneren en voor uitjes heb ik altijd een rolstoel nodig. Maar eindelijk leef ik weer.’