Zo krabbelden zij op na een hersenbeschadiging

Wat is er gebeurd? Wie ben ik? En waar ben ik? Dat zijn de eerste vragen die je stelt als je bijkomt na een hersenbeschadiging. En die vragen stel je opnieuw, soms elke dag, of elk uur. Hoe leef je met de gevolgen van een hersenbeschadiging?

Tekaha is nog maar 22 jaar. Hij is de jongste uit een gezin van vijf. De laatste die uitvloog. Hij was er aan toe om als volwassen door het leven te gaan. Zijn vleugels uit te slaan. En nu heeft hij een ernstige hersenbeschadiging. Zijn hoofd ramde tegen het dasboardkastje toen hij zonder gordel in de auto zat en werd aangereden. Op het prikbord heeft hij zijn doelen opgehangen: weer gitaar kunnen spelen, zelf naar de wc en onder de douche kunnen, en reizen.

Elke dag opnieuw lopen mensen hersenbeschadiging op. De voornaamste boosdoener: ongelukken in het verkeer. Dat overkwam ook Terry, die geschept werd door een voertuig. Hij heeft geen besef meer dat hij een vader is, een opa en een echtgenoot. Hij ligt in bed, heeft geen idee waar hij is en zijn vrouw probeert hem gerust te stellen. Naast zijn bed staat zijn volwassen zoon. In tranen. Want het bizarre toeval wil dat zijn zoon zelf ook hersenbeschadiging heeft opgelopen. Hij was nog maar zestien, en is heel goed herstelt. Nu huilt hij omdat hij wéét wat zijn vader mee maakt. De verwarring, het feit dat mensen je niet begrijpen omdat je niet meer op de juiste woorden komt.

Hersenen zijn een mysterie. Waarom de een snel herstelt, en de ander niet, dat weten artsen gewoonweg niet. Neem Eltje, wiens hersens zo zwaar beschadigd waren nadat een automobilist haar op haar fiets schepte, dat gedacht werd dat ze nooit meer zou kunnen praten. Maar ze praat! En ze grijpt de eerste maanden na het ongeluk aan om zo intensief mogelijk aan haar herstel te werken. Want die eerste maanden, daarin zie je de meeste vooruitgang optreden, en dat weet ze.

Familie speelt daarin een belangrijke rol. De steun en aanwezigheid van familie is tijdens het herstel zo belangrijk. De moeder van Tehaka woont daarom met haar camper zo dichtmogelijk bij de revalidatiekliniek in Oakland, Nieuw-Zeeland, waar haar zoon verblijft. Elke ochtend leert ze hem tandenpoetsen, zijn benen te bewegen. In het begin herkende hij zijn eigen moeder niet eens. Hij riep wel om haar, ’s nachts. ‘Haal me uit de auto!’, riep hij dan. Het enige wat zijn moeder toen voor hem kon betekenen, was hem vasthouden en knuffelen, en zeggen dat het goed komt.

Ze vindt hem een echte strijder. Hij traint zijn geheugen en concentratie. Hij leest krantenartikelen en vat ze samen. Tehaka zet zijn schouders eronder. ‘Je hebt één leven en daar moet je wat van maken. Ik krijg nu een tweede kans. En die grijp ik.’

Bron: attitudelive.com