Wanneer is Vivian (23, rolstoelafhankelijk) klaar voor de ware?

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Vivian gelooft dat er mannen zijn die door haar rolstoel heen kijken. Maar of zij klaar is voor de liefde, dat is nog maar de vraag…

Hopeloos romantisch zijn en meerdere beperkingen hebben: geen al te beste combinatie. Leuke mensen vinden die relatiemateriaal zijn is al lastig als je in een rolstoel zit en/of weinig de deur uit komt, en bij een relatie zelf brengen wij spoonies en wheelies behoorlijk wat bagage mee. Daten vergt wat meer voorbereiding en overweging en een leven samen ziet er toch wel wat anders uit dan bij een stel zonder ziekte of handicap. Maar dat weerhoudt ons er natuurlijk alsnog niet van om verlangend te wachten op het moment dat de Ware Liefde ook op ons pad komt.

Voor mij geldt dat in ieder geval. Ik kan enorm genieten van romantische films en series waarin de personages met de meeste chemie elkaar uiteindelijk op de meest sweeping you off your feet-manier krijgen. Tegen liefdesverhalen zeg ik nooit nee en van zoete liefdesliedjes krijg ik al helemaal geen genoeg. Toch weet ik dat het in mijn eigen geval niet makkelijk zal zijn om iemand te vinden die genoeg van mij houdt om te accepteren dat ik veel zorg nodig heb. Jazeker, ik ken chronisch zieke en rolstoelgebonden mensen die ook een relatie hebben met een geweldig persoon, dus ik wéét dat het mogelijk is en ik wéét dat ik erop kan hopen. Maar toch…

Het is eigenlijk een heel dubbel iets. Zo nu en dan gebeurt het wel eens dat ik terloops een beetje met een jongen flirt en dat geeft me dan een behoorlijke boost in mijn zelfvertrouwen: op zo’n moment merk ik aan alles dat er écht wel jongens zijn die gewoon door de rolstoel heen kijken als ze naar je lachen of interesse tonen, en daar ben ik blij om. Op andere momenten heb ik weer veel meer het gevoel dat veel jongens, hoe cliché het ook klinkt, een meisje in een rolstoel veel minder snel zien staan. En dat is nog niet eens het enige dubbele: er zijn momenten waarop ik heel graag een relatie zou willen hebben, iemand om alles mee te delen, om tijd mee door te brengen, om te leren kennen, om echt verliefd op te zijn… ik hou me dan maar gewoon vast aan het ook al zo romantische gevoel van dat de juiste persoon op het juiste moment wel op mijn pad komt.

Maar op andere momenten voel ik me weer dat meisje van vijftien dat het uitmaakte met haar eerste – en tot zover enige – vriendje omdat ze zich nog helemáál niet klaar voelde voor liefde. Op die momenten ben ik prima tevreden met mijn single-status en denk ik dat ik het misschien ook niet erg zou vinden om alleen te blijven, omdat ik het heerlijk vind om überhaupt alleen te zijn. Vijf jaar geleden stelde ik me voor dat ik rond mijn vijfentwintigste misschien wel een leuke vriend zou hebben om mee samen te wonen, maar nu zie ik het veel meer zitten om de komende jaren toe te werken naar op mezelf wonen en nog wat langer happy single zijn. Waarschijnlijk is het dat gevoel dat me ervan weerhoudt om Tinder aan te maken, ook al ben ik wel heel nieuwsgierig of het me iets zou brengen…

Ik heb het gevoel dat ik er gewoon nog niet helemaal klaar voor ben, en dat het daarom ook nog niet op mijn pad is gekomen. Zwijmelen bij romantische films en liefdesverhalen in series en boeken: heerlijk. Maar de gedachte dat die romantiek zijn intrede zou doen in mijn eigen leven geeft me toch nog niet helemaal dat yes please-gevoel. Misschien ben ik gewoon een laatbloeier, en eigenlijk vind ik dat wel prima. Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat.