Ellis (22) heeft cerebrale parese (CP) en deed jarenlang aan topsport

Ze heeft last van spasmes en minder kracht in haar rechterarm en –been, maar dat heeft Ellis (22) nooit tegengehouden om te gaan sporten. Sterker nog: ze bleek er heel erg goed in en fietste zo’n drie jaar lang op topniveau. Tot ze het plezier verloor.

‘Toen ik vijf jaar oud was zei een arts dat het goed voor mij zou zijn om te gaan paardrijden. Ik ging naar een manege speciaal voor mensen met een handicap en dat beviel goed. Omdat ik uitdaging miste, maakte ik op een gegeven moment de overstap naar een reguliere manege. Hier reed ik in een hechte groep. De manege werd een fijne plek en bood afleiding, iets wat heel welkom was aangezien de eerste jaren op de middelbare school voor mij niet leuk waren. Waar op mijn basisschool niemand het raar vond dat ik een beperking had, was dit op de middelbare school een heel ander verhaal. Halverwege het eerste jaar begonnen de pesterijen en dit is tot ongeveer de vierde klas zo gebleven. 

Sporten was op de middelbare school voor mij een uitlaatklep. Naast paardrijden, begon ik ook met fitnessen. Ik heb mijn eigen krachttraining programma en doe aan spinning. Inmiddels weet ik waar mijn grenzen liggen, maar zeker in het begin ging trainen voor mij met vallen en opstaan. Als ik had gespind, moest ik soms de dag erna in bed blijven liggen vanwege de pijn. Nu weet ik dat ik zodra ik spasmes, pijn en blokkades voel ik niet verder moet gaan. Bijna vier jaar geleden ging ik naar een paralympische talentendag. Gewoon om eens te kijken: zijn er nog andere sporten die ik zou kunnen doen? Boogschieten met een spastische hand bleek geen succes en ook atletiek was niet mijn ding. Wielrennen ging daarentegen wel goed. Zelfs zo goed, dat ik werd gevraagd om bij de talentenselectie te komen trainen. Dat heb ik drie jaar lang volgehouden.

In mijn topsportperiode trainde ik zes tot zeven keer per week met mijn (licht) aangepaste racefiets. Een geschikte trainingsgroep vinden in het zuiden van Nederland was lastig, maar wel noodzakelijk omdat ik aan wedstrijden wilde deelnemen. Doordat mijn spieren, voornamelijk in de rechterkant van mijn lichaam, door cerebrale parese onderontwikkeld zijn ben ik minder snel dan leeftijdsgenoten en moest ik met de 12-jarigen meefietsen. Dat is als je achttien bent niet leuk. Daarom trainde ik vaak alleen. Ook op wedstrijdvlak werd er weinig rekening gehouden met mensen met een beperking. Voor ons waren er relatief weinig wedstrijden. Dit vind ik jammer. Als je wilt dat mensen boven zichzelf uit gaan stijgen, moeten er wel mogelijkheden zijn. Na drie jaar was ik klaar met de strakke trainingsschema’s, de wedstrijdstress en de algehele druk. Ik fietste niet meer voor mijn plezier, maar omdat het moest.

In 2016 heb ik me ingeschreven voor Alpe d’HuZes. Dit wilde ik heel graag doen. Ter verwerking, ik had in de jaren daarvoor drie dierbaren verloren, maar ook ter afsluiting van het fietsen op topsportniveau. Op de sportschool was er iemand die me hierin wilde begeleiden. Omdat het niet veilig zou zijn als ik alleen de berg op zou gaan, zou zij meefietsen. Uiteindelijk zijn we drie keer omhooggegaan. Ik deed het in mijn eigen tempo. Af en toe moest ik stoppen. Even rusten, uithuilen en weer verder omhoog. Al met al was het heel zwaar, maar ook heel bijzonder.

Voor de Alpe d’HuZes had ik al meer last van pijn en spasmes en ook tijdens de trainingen gaf mijn lichaam aan: het is te veel wat je doet. Toen de druk van het topsporten wegviel, liet mijn lichaam de pijn toe. Na een paar maanden krabbelde ik weer op. In dat jaar kreeg ik spalken aangemeten en inmiddels heb ik ook een rolstoel voor lange afstanden. Wat anderen hiervan denken, maakt me niet meer uit. Vroeger wilde ik niet dat mijn beperking er was, maar mede dankzij het sporten heb ik veel meer zelfvertrouwen en ben ik sterker. 

Paardrijden, naar de sportschool gaan en fietsen doe ik nog steeds, maar nu geniet ik er meer van. Ook luister ik beter naar mijn lichaam. Als ik weinig kracht heb, pak ik in plaats van mijn racefiets mijn elektrische fiets. Ik sport nog steeds omdat ik er sterker door word en omdat het spasmes vermindert, maar plezier is weer de belangrijkste reden. Dat is ook mijn tip voor andere jongeren in dezelfde situatie: zoek vooral naar een sport die je leuk vindt. En probeer dingen uit. Als je een uitdaging niet aanneemt, weet je sowieso dat-ie mislukt.’  

Beeld: Natasja Koops-Dubbeld (Koopsfoto)

Ook voor jou is er een geschikte sport die je leuk vindt, waarbij je aan je conditie en je gezondheid werkt én waarbij je een hoop gezelligheid vindt met mede-sporters. Benieuwd welke sportverenigingen er bij jou in de buurt zijn voor een proefles of lidmaatschap? https://www.unieksporten.nl/sport-zoeken