Toen Chris drie was stond hij al op skietjes!

Wie is jouw grote sport voorbeeld?
Wie ik heel inspirerend vind, is Danny Davis. Hij zit totaal niet in mijn discipline, het is een half-pipe snowboarder. Hij doet simpelweg wat hij leuk vind en waar hij zin in heeft. Dat is snowboarden, poeder rijden en met zijn vrienden in de bergen zijn. Zijn mentaliteit vind ik heel mooi.

Wat is het beste advies dat je van je ouders hebt meegekregen?
Durf fouten te maken. Durf te vallen en weer op te staan. Maak vooral heel veel fouten want daar leer je van.

Hoe ben je bij deze sport terechtgekomen?
Toen ik drie was stond ik al op skietjes, heel vroeg. We gingen graag als gezin een keer per jaar op vakantie. Toen ik 5 was kreeg ik mijn ongeluk en zou dat niet meer kunnen. Twee jaar daarna zijn we als gezin, weer zoals vroeger, op vakantie gegaan naar de bergen. Ze hadden me eerst in een zit ski gestopt met een leraar. Ze gingen met me naar beneden, dat vond ik helemaal geweldig. Daarna hadden ze zoiets van ja.. hij kan weer een beetje lopen. Misschien dat skiën niet meer zou lukken, dan zou een been rechtdoor gaan en de ander ergens rechtsaf. Misschien moeten we snowboarden proberen, want dan sta je vast staat. Wij gingen dat proberen, dat was echt een ramp. Het deed veel pijn, elke keer wanneer ik viel. Ik had veel kramp dus eigenlijk vond ik het verschrikkelijk maar ik wou het zo graag, omdat mijn broer het ook deed. Zo ben ik begonnen met snowboarden. Dat ging steeds beter en ik begon het steeds leuker te vinden. In 2010 zag ik Nicolien Sauerbreij de gouden medaille winnen, toen had ik echt zoiets van wow, ik wil ook leren beter te snowboarden. En ben ik samen met mijn broer vaker naar Zoetermeer gegaan, naar de hal om te trainen en zo is het begonnen. Steeds een stapje beter, voor het eerst een keer een wedstrijdje proberen en eigenlijk altijd met de validen mee gedaan. Tot ik op een gegeven moment steeds beter, fanatieker en serieuzer werd.

Fotografie: Mathilde Dusol