Daniël (blind, 34) is para-triatleet: "Sport verbindt. Je komt de meest uiteenlopende mensen tegen"

09 maart 2018

Daniël Knegt (34) raakte blind door een ongeval als militair. Inmiddels dingt hij als para-triatleet en ‘aanvoerder’ van zijn eigen Team Daniël Knegt mee om de titels tijdens grote wedstrijden in binnen- en buitenland. Met dank ook aan zijn guide.

Sporten doet Daniël al zijn hele leven lang. Met dank aan zijn ouders. Hij had nu eenmaal tomeloze energie. Ze sleepten hem overal heen en lieten hem van alles doen. Van vechtsporten tot ijshockey en van mountainbike tot klimmen. Alles was beter dan dat hun zoon met verkeerde vrienden in aanraking zou komen. Hij bleef sporten, ook in dienst. Drie jaar lang zat hij bij de Rode Baretten. Vervolgens koos hij voor het Corps Commandotroepen. Hij was 21 jaar, onafhankelijk, woog 108 kilo met amper vet aan zijn lichaam en ook fysiek en mentaal kon hij echt alles aan.

Hij was al uitgezonden naar Irak en zou naar Afghanistan gaan om te dienen. In de voorbereiding op die trip oefenden ze in Zuid-Frankijk, samen met de Special Forces van Engeland en Frankrijk. Alles ging goed. Totdat Daniël over de kop sloeg met een Jeep. De wagen belandde op zijn hoofd en belandde in een coma. Met een speciaal medisch vliegtuig werd hij naar Nederland gevlogen. Menigeen gaf hem op. Maar hij overleefde het en herstelde. Zonder zicht, dat wel.

Het ongeluk gaf zijn leven een draai van 360-graden. Wat kon hij nog? Sporten natuurlijk. Zoals hij altijd had gedaan. Hij begon met tandemwielrennen, samen met onder andere Jeroen Straathof, voormalig wereldkampioen schaatsen op de 1500 meer. Toen het eeuwig zoeken naar een piloot hem opbrak, besloot hij te gaan judoën. Twee keer deed hij als judoka mee aan een WK en werd hij genomineerd voor de Paralympische Spelen van Londen. Maar twee maanden voor de eindronde brak hij zijn schouder tijdens de training. Weg droom.

Hij ging baanwielrennen, kreeg een topsportstatus en fietste onder andere met de grote Teun Mulder. Toen Daniël tegen moeilijkheden bleef aanlopen bij de KNWU, stopte hij. En vond een nieuwe sport in triatlon. “Sport verbindt. Je komt met andere mensen in aanraking. Van alle klasses en niveaus. Mijn doel is om ondanks een beperking toch te sporten. En ja, er zijn altijd mensen die zeggen: je probeert met sport je handicap te camoufleren. Nou nee, ik ben Daan, ik ben blind en niet andersom.”

Tussendoor (in 2015) beklom hij in het televisieprogramma Blind naar de Top van Lieke van Lexmond de Kilimanjaro. Die berg vormde voor hem niet de grootste belemmering. “Eerder het gegeven dat ik de trip ondernam zonder mijn vaste begeleiders. Zo kwetsbaar ben je namelijk als je blind bent. Je bent echt van iedereen afhankelijk, of je wil of niet.” Maar de meeste indruk maakte toch wel zijn deelnames aan de Invictus Games, een internationaal sportevenement voor militairen die door of tijdens hun diensttijd gewond raakten. Hij sprak er onder andere met Prins Harry, een “goede gast”. Maar hij ontmoette ook vele lotgenoten.

“Over verbinden gesproken,” zegt Daniël. “Ik kwam er gasten tegen die net als ik zelf jong en onafhankelijk waren en vervolgens een zwaar ongeluk kregen. Ook zij werden keihard in een hoek geslagen. Om daaruit te komen is heel moeilijk.  Alleen al door die paperassen, het gedoe met verzekeringen, maar ook het verliezen van je baan en de plotselinge onzekerheid over je bestaan.” “In het begin had ik het moeilijk. Die kameraadschap was ineens helemaal weg. Van jongens met wie ik in Irak zat, wist ik echt alles. Als een grote zeepbel spat alles door zo’n ongeluk uit elkaar. Goed, je maten komen de eerste twee maanden nog wel langs maar dan wordt het toch stil. Dat is ook niet zo gek.  Ik had een werkrelatie met deze mensen. Als dat werk dan wegvalt, is ook die relatie weg.”

Onlangs werd hij uitgeroepen tot sportman van het jaar in Alphen aan de Rijn. En het was een reguliere prijs dus niet eentje voor sporters met een beperking. “Die prijs was voor mij een overwinning. Waardering. Vooral om van dat para-gedoe af te komen. Ik denk: iedereen sport naar zijn of haar eigen kunnen.  Sommigen zijn er heel goed in. Als je tegenwoordig topsporter wil worden, komt er veel meer bij kijken dan alleen talent en goed te kunnen sporten. Je komt mensen tegen die je willen helpen. Dat blijken wel heel bijzondere mensen te zijn.”

Mensen als Koen, zijn guide. “Koen is een hele speciale. Ik heb eerder guides gehad, maar zij haakten uiteindelijk af. Dat snap ik best. Alles draait vaak om de sporter met een beperking. Als guide moet je goed in de schaduw kunnen leven. Koen doet dat gewoon. Hij kan dat. En let wel: Koen behoort in zijn klasse tot de beste 10 triatleten van Nederland. Zijn eigen carrière zet hij toch maar even aan de kant om dit samen met mij te doen. Wie staat er met mij in Australië en Canada aan de start? Koen. Dat moet je maar net willen...”

Ook voor jou is er een geschikte sport die je leuk vindt, waarbij je aan je conditie en je gezondheid werkt én waarbij je een hoop gezelligheid vindt met mede-sporters. Benieuwd welke sportverenigingen er bij jou in de buurt zijn voor een proefles of lidmaatschap? Klik hier

 

Fotografie: Gert-Jan ten Pierick