Vivian (23, meervoudig beperkt) droomt van solo paardrijden, maar kan dat wel?

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Ze rijdt ondanks haar beperkingen al tien jaar paard, maar altijd met begeleiding. Zou dat ooit kunnen veranderen?

In mei van dit jaar zit ik tien jaar op paardrijden. In die tien jaar heb ik maar liefst acht paarden bereden, vriendschap gesloten met diverse begeleidsters en heel wat mederuiters zien komen en gaan. In die tien jaar ben ik zelf ook heel wat beter gaan rijden: meer zelf sturen, meer zelf de baas zijn over mijn paardje, meer zelfvertrouwen en evenwicht, meer uitproberen qua wat ik nog zou kunnen leren en in het algemeen meer zelfstandigheid tijdens het rijden. Zo blijft het rijden ook na tien jaar nog uitdagend, of zo uitdagend als maar kan zijn in een begeleide setting.

Eigenlijk zou ik het liefste die begeleide setting voor een deel achter me laten en toe werken naar het rijden van proefjes, oftewel wedstrijden. Op die manier zou ik hele nieuwe dingen kunnen leren: nieuwe figuren, op een andere manier sturen en draven, misschien zelfs de dressuurkant op. Maar er is een probleem: proefjes rijden, zeker op dressuurniveau, kan alleen als je zelfstandig en dus solo kunt paardrijden, zonder begeleidende vrijwilliger.

Is dat echt zo’n probleem? Ja, in feite wel. Hoe goed ik na tien jaar rijden ook ben geworden, ik heb zelf lang niet altijd de kracht om een paard goed aan te sturen – en zeker een koppig paard niet. Dat heeft met goed rijden weinig te maken en veel meer gewoon met mijn lichaam dat de kracht niet heeft. Plus, paarden zijn dieren en dieren kunnen schrikken, hoe betrouwbaar ze ook zijn en hoe goed de band ook is die je met ze hebt opgebouwd: en als een paard dan schrikt, is ie echt te sterk voor mij. Er kan dus altijd iets gebeuren waardoor ik de controle verlies en eraf val, en als ik eraf val is de kans vrij groot dat ik een paar botten breek. En dat willen we niet.

Stiekem zou ik het best willen, solo paardrijden. Lekker met een lief paardje een ritje maken in het bos, gezellig met z’n tweetjes, genieten van de buitenlucht en de zon, alle tijd en ruimte om mijn hoofd leeg te maken en in perfecte harmonie met het dier… of idyllisch op het strand rijden. Ik hou van paardrijden en het lijkt me heerlijk om mijn eigen plan te kunnen trekken als ik het doe.

Maar realistisch? Nee. Simpelweg omdat het niet veilig zou zijn. En tja, als je breekbare botten hebt en jezelf niet in veiligheid kunt brengen als het moet, gaat de zekerheid van begeleiding toch boven alles. Dan maar geen proefjes of dressuur rijden. Dan maar gewoon samen met mijn favoriete begeleidster en inmiddels goeie vriendin zoeken naar de mogelijkheden voor wat meer uitdaging in de begeleide setting. Ook eigenlijk wel prima.