Wat ik voel wanneer ik naar de Paralympics kijk

Aernout (32) was fanatiek sporter, tot hij een bedrijfsongeluk kreeg en een lage dwarslaesie opliep. Hij vertelt wat hij voelt wanneer hij nu op tv naar de Paralympics kijkt. 

‘In mijn dromen zit ik nog op mijn oude racefiets. Dan scheer ik een bocht door en voel de wind langs mijn wangen gaan. Het voelde altijd alsof de wind de zorgen van me af blies. TIjdens die uurtjes op de fiets, dacht ik helemaal niets. Niet aan mijn werk, mijn zorgen of alles wat ik nog moest doen. Het was ik, de fiets en de wind. In mijn dromen weet ik niet dat ik dat nu niet meer kan. Dan ben ik even vergeten dat ik zeven jaar geleden in een rolstoel belandde door een ongeluk op mijn werk. Alleen in mijn dromen kan ik dat vergeten.

We kunnen allemaal wel doen alsof die rolstoel geen big deal is, maar ik ben er veel door kwijt geraakt. Mijn passie, het wielrennen, bijvoorbeeld. Ik heb nu een handbike waar ik veel plezier aan beleef. Toch voelt het niet hetzelfde. Ik noem het altijd een goed alternatief, en dat is het. Misschien waait de wind toch anders langs mijn wangen, nu. Ik weet het niet.

In eerdere jaren keek ik niet graag naar de Paralympische Spelen. Misschien confronteerde het me teveel met mijn handicap. Ik zag vooral wat er allemaal niet kon, in plaats van wat er allemaal wél kon. Ook wanneer ik naar die sporters op tv keek. De Paralympische Spelen waren toch voor mensen die door hun handicap niet mee konden doen op de échte Spelen. Dit jaar zie ik dat voor het eerst anders. Dit is het eerste jaar dat ik er wel voor thuisblijf. Misschien is het trauma van mijn ongeluk en de handicap die ik opliep inmiddels wat meer gesleten. Ergens heb ik afgelopen jaar meer positiviteit gevonden. Daardoor kijk ik dit jaar wel naar de Paralympische Spelen. Ik mis niks van wat er in Pyeongchang gebeurt.

Ik zie mensen skiën op één been. Een onwerkelijk beeld. Dat getuigt van een kracht, dat kun je je toch niet voorstellen! Dat je één been verliest en er toch van overtuigd bent dat skiën een goed idee is. Ik weet niet of ik dat in me zou hebben, die veerkracht. Ik zie de mannen en vrouwen door de sneeuw schieten en denk nog eens na over mijn eigen situatie. Wat ben ik veel kwijt geraakt sinds mijn ongeluk. Toch kan er nog zoveel wel. Het onmogelijke is blijkbaar relatief.

Wat onmogelijk is wordt niet bepaald door je handicap maar door wat zich afspeelt in je hoofd. Ik focus me al zo lang op het sterk maken van mijn lichaam, terwijl dat maar een klein deel is van mijn toekomst. Wat ik moet doen is mijn geest sterk maken. Zo sterk als die van de vrouw die met één been naar beneden durft te skiën en geen seconde twijfelt of ze dat wel kan. Want zij kan zich suf trainen, maar als ze niet gelooft in haar lichaam, komt ze nooit veilig beneden. En zeker niet als eerste. Die kracht wil ik ook in mezelf vinden.’

Ook voor jou is er een geschikte sport die je leuk vindt, waarbij je aan je conditie en je gezondheid werkt én waarbij je een hoop gezelligheid vindt met mede-sporters. Benieuwd welke sportverenigingen er bij jou in de buurt zijn voor een proefles of lidmaatschap? Klik hier