Ambassadeur Edwin de Wolf: trek je op aan een voorbeeld, dan kom je er wel!

Als militair verloor Edwin de Wolf zijn linkerbeen op missie in Srebrenica. Zijn beperking werd zijn kracht: inmiddels is hij para-wielrenner op topniveau waarbij hij trapt met één been. Op de Invictus Games in Orlando (2016) en in Toronto (2017) leverde dat twee bronzen medailles op. Na jaren van revalidatie en omscholing staat hij nu fit en krachtig in het leven. “Als ambassadeur van Gelderland sport onbeperkt hoop ik een voorbeeld te zijn waardoor mensen in beweging komen.”

Over de drempel trekken
Als wielrenner met één been is hij soms al ongemerkt een voorbeeld voor anderen. “Bij het fietsen van de 85 kilometer bij de Ronde van Arnhem kreeg ik achteraf een berichtje. ‘Halverwege zag ik het even niet meer zitten, maar toen jij met één been langsfietste vond ik dat ik me zo aanstelde. Dan moet ik het toch ook kunnen!’” Edwin de Wolf fietste de tocht met een team van Wounded Warriors Cycling. Een team van rond de 60 mannen en vrouwen dat bestaat uit militairen en politieagenten die tijdens het uitvoeren van hun beroep gewond zijn geraakt. “We willen graag meer mensen die fietsen over de drempel trekken. In onze club is er altijd wel iemand die voor nieuwkomers als voorbeeld kan dienen.”

Hou de regie en volg je hart
De ex-militair had altijd al een passie voor fietsen. “Na mijn ongeluk dacht ik dat ik het niet zou kunnen. Toen ben ik toch naar de mogelijkheden gaan kijken en werden mijn doelen steeds groter. Inmiddels heb ik de Amstel Gold race van 125 kilometer gereden en de Passo del Stelvio in de Dolomieten beklommen, de meest zware beklimming. Dat zoiets lukt heeft met je mindset te maken. Je moet je niet laten leiden door wat veel mensen vinden. In Nederland is het niet snel goed. Je bent te dik, of te dun, iedereen vindt er wat van. Als je een zichtbare beperking hebt, wordt er altijd naar je gekeken. Mijn advies: hou de regie in eigen hand en volg je hart. Doe wat je leuk vindt en niet wat een ander er van vindt.”  

Engelse piloot als voorbeeld
Edwin de Wolf wil als ambassadeur van Gelderland sport onbeperkt mensen inspireren om te gaan bewegen. “Het hoeft geen topsport te zijn, maar in beweging komen is voor iedereen goed. Een voorbeeld helpt, vroeger wilde iedereen toch net zo goed zijn als Johan Cruijff? Zelf heb ik ook een lichtend voorbeeld waar ik altijd naar heb opgekeken. Dat is Douglas Bader, een Engelse piloot die in de Tweede Wereldoorlog zijn benen is kwijtgeraakt. Met twee houten benen wist hij alsnog een van de beste gevechtsvliegers te worden. Die man stond met zoveel energie en positiviteit in het leven. Als sporter die slechts één been mist motiveert mij dat weer om door te zetten.”

Zelf stap zetten naar vereniging
De wielrenner adviseert mensen die een bepaalde sport willen doen zelf de stap te zetten naar een vereniging. “Soms is er geen sportaanbod specifiek op een groep gericht, bijvoorbeeld voor ex-militairen met posttraumatische-stressstoornis (PTSS). Neem dan zelf het initiatief. Maak jouw beperking op een fatsoenlijke manier bij een club bespreekbaar en mensen zullen met je meedenken. Voor alles is een oplossing te vinden, mits je vraag reëel is natuurlijk. Om deel te nemen aan wedstrijden moest ik lid worden van een KNWU-vereniging. Toen ben ik naar reguliere fietsvereniging De Adelaar in Apeldoorn gegaan. Ze hadden weinig ervaring met mijn handicap, maar stelden voor om gewoon mee te gaan fietsen en te kijken hoe we het konden aanpakken. Er is altijd alle begrip voor mijn situatie.”

Missie militair revalidatiecentrum
In zijn werk past Edwin de Wolf zijn ervaring inmiddels ook toe. “Na mijn ongeluk moest ik ander werk zoeken en weer gaan studeren. Ik heb leidinggevende ervaring als groepscommandant en ervaring als beenprothesegebruiker. Hoe mooi zou het zijn om leiding te geven aan een praktijk waar ze deze hulpmiddelen maken? Het werd mijn missie om die functie te doen bij het militair revalidatiecentrum in Doorn. En dat is gelukt. Het is mooi om te zien wat het doet met mensen die hier na een amputatie angstig en ongerust binnen komen en dan een leidinggevende ontmoeten die rondloopt met een prothese.”

Plezier en ontspanning
Dat aangepast sporten in 2018 in de schijnwerpers staat vindt hij goed. “We zijn al aardig op weg om de zichtbaarheid te vergroten. Dat je bij het sportloket van het revalidatiecentrum veel kunt halen, mag nog wel meer bekendheid krijgen. Revalidatiecentra kunnen een sterkere rol spelen om mensen met een beperking aan het sporten te krijgen. Mensen die revalideren willen in die periode graag met diverse sporten kennis maken. Een prima idee, het is goed voor lichaam en geest om in beweging te komen. Voor mij betekent sporten plezier en ontspanning en het bereiken van doelen op een leuke manier.”