Vivian (23, meervoudig beperkt) is tegen het wetsvoorstel arbeidsgehandicapten

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Het wetsvoorstel arbeidsgehandicapten dat eind maart door de VVD bekend werd gemaakt, houdt haar – net als veel lotgenoten – enorm bezig en ze vindt het helemaal niks.

Ik geloofde het eerst niet. Is dit een één aprilgrap? Begrijp ik überhaupt wel wat hier wordt gezegd? Staat het er wel echt? Al knipperend met mijn ogen las ik het nog eens, en daarna nog eens op een andere site. Maar het kon niet missen: al snel ontploften Twitter en Facebook van de verontwaardigde reacties. Een wetsvoorstel dat het mogelijk moet maken om mensen met een handicap onder het minimumloon te betalen, en ook nog eens zonder pensioenopbouw. Dat is… dat is toch ongelooflijk?

Het voelt alsof je ruw wordt wakker geschud uit een droom. Een droom waarin door politici wordt gezegd dat ze het zo belangrijk vinden dat mensen met een beperking gelijk behandeld worden en volop kunnen emanciperen en participeren. Nou, niet dus, want met dit voorstel is het duidelijk dat er wordt bezuinigd op een groep die al kwetsbaar is en juist alle extra steun en hulp kan gebruiken. Een groep die toch al vaak als minderwaardig wordt beschouwd en die nu, zo lijkt het, dat stempel wel heel expliciet opgedrukt krijgt. Dat kán toch niet?

Ik vind het belachelijk. Als ik straks afgestudeerd ben als docent, mag ik het onderwijs in en dat is, juist nu de Inspectie van het Onderwijs heeft gezegd dat het sterk achteruit gaat, een heel belangrijke branche. Ik kan dan misschien maar een paar dagen of dagdelen per week werken, maar ik heb de kennis, de expertise en alles wat er maar voor nodig is om mijn werk goed te doen. Hoe goed ik mijn werk kan doen, heeft namelijk niets te maken met mijn beperking, maar álles met wie ik zelf ben. Ik wil graag mijn droombaan vinden, een carrière opbouwen waar ik gelukkig van word, en ik wil als volwaardig werkende gezien én betaald worden. Is dat dan écht zo raar? Is dat dan écht te veel gevraagd? Lijkt me niet, toch?

Mensen met een beperking willen een volwaardig bestaan. Dat krijgen ze niet als deze wet erdoor komt, want het voorstel houdt in dat je altijd afhankelijk zult blijven van ófwel het inkomen van je partner, ófwel een aanvullende uitkering. Tot zover maatschappelijke zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Dat druist toch enorm in tegen mensenrechten, tegen gelijke behandeling? Ik vind het triest. Ik word er verdrietig van, en boos, en wanhopig. Iedereen moet kunnen meedoen, zei premier Rutte over dit onderwerp. Ja, vind ik ook, maar over wat voor manier van meedoen hebben we het dan? Als er een minimumloon en geen pensioen tegenover staan, noem ik het geen meedoen. Dat noem ik ‘’genoegen nemen met minder.’’

Gelukkig heeft de petitie van belangenorganisatie Wij Staan Op al tienduizenden handtekeningen. Mensen spreken zich uit over hoe oneerlijk en onjuist dit is. Ik hoop dat er iets mee gedaan wordt, dat het voorstel geen meerderheid haalt. Want wij, mensen met een beperking, hebben evenveel recht op een eerlijk loon en een mooi pensioen als ieder ander. Het is toch bizar dat we zoiets ogenschijnlijk vanzelfsprekends moeten benoemen?