Jeroen (10 jaar, heupaandoening) kreeg zelfvertrouwen door te gaan tafeltennissen

Uitgescholden worden, omdat je met krukken loopt: het overkwam Jeroen (10) toen hij nog maar zes jaar was. Zowel fysiek als mentaal heeft hij een inhaalslag moeten maken ten opzichte van zijn leeftijdsgenootjes. Zijn moeder Nanda vertelt hoe hem dat lukte. “Hij voelt nu dat hij meer in zijn mars heeft dan hij zelf dacht.”

“‘Krukkenboy’, ‘Manke Nelis.’ Kinderen kunnen hard zijn tegen elkaar. Het waren niet de klasgenootjes van mijn zoon die deze scheldwoorden naar zijn hoofd slingerden. Het waren de oudere jongens uit de bovenbouw die hem als een gemakkelijke prooi zagen voor dit soort rotopmerkingen. Ze hadden geen idee, geen idéé hoeveel zout dat in de wond was voor een jongetje die zijn eigen beperkingen maar niet kon accepteren.

Jeroen was zes toen hij haast niet meer kon lopen van de pijn. In het ziekenhuis kregen we te horen waardoor dat kwam: hij had een ernstige vorm van de ziekte van Perthes. Dit is een aandoening waarbij een deel van het heupbot afsterft. Wekenlang lag hij met een gefixeerd been in het ziekenhuis. Dat doet je wat, elke dag je kind opzoeken en hem moeten achterlaten in zijn ziekenhuiskamer. Hij mocht zijn heupbot op geen enkele manier belasten. Het was een kwestie van jaren voordat al het afgestorven bot door het lichaam was afgevoerd. En al die tijd mocht hij niet met dat been lopen. Voor lange afstanden zat hij in een rolstoel, en anders gebruikte hij krukken.

Jongetjes van zes willen niets liever dan op voetbal. En op school razen ze maar al te graag uit op het schoolplein of tijdens de gymles. Lekker rennen, even druk doen. Voor Jeroen zat dat er niet in. Hij wilde wel aan sport doen, maar kon het niet. Ook nadat hij eindelijk zonder krukken mocht lopen - hij was toen inmiddels tien jaar - merkten we dat zijn lichaam echt weer opnieuw moest leren lopen. Jeroen was zo gewend zijn ene been te ontzien. Wen er dan maar eens aan om weer op beide benen te staan. Natuurlijk ging hij naar fysio, maar ik bleef die aarzelende pas zien als ik hem zag lopen.

Nu kón Jeroen eindelijk weer eens een beetje rennen en sporten, alleen wilde hij niet meer. “Ik ben er toch helemaal niet goed in”, zei hij. Als moeder wil je niets liever dan je kind weer wat zelfvertrouwen meegeven. Maar hoe? Daar kwam ik achter toen hij tijdens een vakantie de pingpongtafel ontdekte. Het was alsof ik naar een ander kind keek, zoals hij daar stond en compleet opging in het spel. Hij dacht gewoon niet meer aan dat ene been van hem, waar hij altijd zo aarzelend en voorzichtig op stond.

Dit is het! Ik wist het gelijk. Ik nam hem mee naar een tafeltennisvereniging, waar hij nu sinds een half jaar lid van is. Ik sta te kijken hoe fanatiek hij is, hoe geconcentreerd en vastberaden. Maar ik zie vooral zijn rode wangen van inspanning en zijn stralende ogen. De fysiotherapeut kan zijn ogen niet geloven: Jeroen heeft in korte tijd grote vorderingen met zijn motoriek gemaakt. Ik ben alleen maar blij dat hij eindelijk iets heeft waar hij al zijn energie in kwijt kan.

Het grappige is dat een van zijn vroegere pestkoppen ook op dezelfde vereniging zit. Laatst speelden ze een potje samen. Mooi om te zien hoe sportief die jongen reageerde toen hij flink verloor van Jeroen. Zelf kon ik het niet laten inwendig zachtjes te lachen. Ja ja, dacht ik, die ‘Manke Nelis’ van mij heeft nu door dat hij veel meer in zijn mars heeft dan hij en anderen ooit hadden gedacht.” 

Ook voor jou is er een geschikte sport die je leuk vindt, waarbij je aan je conditie en je gezondheid werkt én waarbij je een hoop gezelligheid vindt met mede-sporters. Benieuwd welke sportverenigingen er bij jou in de buurt zijn voor een proefles of lidmaatschap? Klik hier