Vivian (23, meervoudig beperkt) kijkt met trots terug op haar stages in het onderwijs

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Voordat ze ontdekte dat voor de klas staan niet lukte door deze beperkingen, liep ze een aantal jaar achter elkaar stage in het onderwijs, en dat leverde mooie ervaringen op.

Dat ik het onderwijs in wil, weet ik al sinds het begin van de lerarenopleiding. Ik werd destijds helemaal verliefd op alles wat met het vak Nederlands en met lesgeven te maken had. Dat is niet veranderd toen bleek dat mijn beperkingen te groot waren om echt voor de klas te staan. Dan maar op een andere manier: als bijlesdocent, remedial teacher, coach, docentondersteuner, leesbegeleider of ontwikkelaar van lesmethoden: er zijn genoeg opties waar ik net zo gelukkig van word. Dat heb ik wel ontdekt tijdens de stages die ik op drie verschillende scholen heb gedaan.

Eén van de dingen die ik zo fijn vond aan die stages, was ervaringsdeskundige zijn. Alle drie de stages deed ik op scholen voor speciaal onderwijs, omdat ik daar zelf ook heb gezeten en die sector graag een beetje zou helpen verbeteren.  Maar ook omdat ik die leerlingen heel graag wil helpen om het beste uit zichzelf en hun leven te halen. Of me dat in de korte tijd dat ik op elke school was ook is gelukt weet ik niet, maar ik vond het wel altijd een heel fijn gevoel om te beseffen of te horen dat ik een voorbeeldfunctie had in dat klaslokaal. Zeker toen ik werkte met jongeren die, net als ik, een visuele beperking hebben. Hen laten zien dat ze óók met een beperking dingen voor elkaar kunnen krijgen en met hun doelen en dromen aan de slag kunnen vond ik echt heel bijzonder. De wetenschap dat ik dat straks ook nog kan doen, drijft me enorm.

Maar ik vond het ook leuk om de stagescholen iets te leren over docenten met een beperking. Op de laatste school waar ik stageliep, werden speciaal een opritje en een verlaagd kapstokhaakje gemaakt om het allemaal wat toegankelijker te maken. Bovendien zeiden ze daar ook tegen me dat het voor hen ook een leerervaring was om een stagiair te hebben met een beperking en om betrokken te zijn in het proces van de stage, waarin ik mijn sterke en zwakke punten verkende en ontdekte. Ik denk dat het voor de scholen ook een winst is om iemand met een beperking voor de klas te hebben staan.

De stages hebben me echter vooral geholpen om te ontdekken wie ik als docent ben. Om meer zelfvertrouwen te kweken, om me bewust te worden van wat ik goed en minder goed kan, om te leren wat er allemaal nog meer is buiten het klassikaal lesgeven om, om te groeien in het contact met leerlingen en collega’s, om me te helpen bedenken wat ik later wil… Nee, dat is echt niet altijd makkelijk geweest. Verre van. Maar ik kijk op alle drie de stages terug met een heel trots en tevreden gevoel, want het zijn ervaringen die ik hoe dan ook met me meeneem de toekomst in.