Blog 7 Melanie "Je denkt dan dat je er bijna bent, maar dan is het nog een heel stuk"

22 juni 2018

Na een jaar trainen was het eindelijk zo ver: de HandbikeBattle 2018! 9 juni om 4 uur ’s ochtends gingen mama, Selma, papa, Martijn en ik naar Oostenrijk. Na anderhalf uur in de file te hebben gestaan, doordat er een rotsblok naar beneden was gevallen, zijn we om 17.30 uur in ons appartement in Prutz aangekomen. ’s Avonds hebben we nog een klein stukje gewandeld.

 

De volgende dag ben ik samen met papa naar boven gereden om een rondje om het stuwmeer te gaan handbiken en om 20 minuten te gaan klimmen. Hierdoor kon ik alvast aan de hoogte wennen. ’s Avonds gingen we met ons allen naar de camping en het hotel waar de meeste handbikers zaten, hier konden we met elkaar kennismaken. Daarna kregen alle (130!) handbikers een welkomstwoord van de voorzitters van de HandbikeBattle.

 

Maandag hadden mijn buddy (papa) en ik een zware training. We zijn ’s ochtends samen naar het stuwmeer gefietst. Dat is een weg van 8 kilometer met en gemiddeld stijgingspercentage van 10%. Dat ging echt super goed. ’s Middags moest ik een rondje rond het stuwmeer uitfietsen. Om half 5 moest ik in het hotel zijn om een verklaring te ondertekenen dat ik gezond ben en dat ik officieel ingeschreven sta als deelnemer. Ook kon ik mijn handbike kleding ophalen.

 

Dinsdag heb ik met mijn talententeam een gezamenlijke training gehad. Aan het einde van het stuwmeer moesten we steeds stukjes klimmen en soms op een hele zware verzet. Het was echt heel erg leerzaam om samen met je team in de bergen te gaan fietsen. Dinsdagavond hadden alle deelnemers een pub quiz gedaan met veel vragen over bijvoorbeeld muziek en films. Dat was echt super gezellig.

 

Woensdag was de dag vóór de HandbikeBattle. Ik had even 30 minuten op de tacx gefietst. Voor de rest had ik een rustdag. Jammer genoeg hadden we de hele dag regen dus konden we niet een stukje wandelen. Rond 8 uur zijn we met alle handbikers en familie naar het hotel gegaan om de laatste informatie te krijgen. Ook kregen we een filmpje te zien van bureau sport en van Epke Zonderland om ons succes te wensen.

 

Toen was het zo ver: DE dag. Om 6 uur stond ik op om mezelf klaar te maken en te eten. Om 8 uur gingen we met 2 auto’s naar de start. Ik wenste iedereen succes en ging in mijn handbike zitten om me klaar te maken voor de race. Om 9:19 ging de H3 klasse van start! Mijn doel was om de hele 20 kilometer geen rust te nemen. Toen ik aankwam bij het stuwmeer ging het heel goed. Toen was het 6 kilometer wat minder steil, maar aan het einde van het stuwmeer begon het klimmen weer. Ook dat ging heel goed en had nog steeds geen rust genomen. De laatste 3 kilometer waren het alleen maar haarspeltbochten omhoog, dit was heel erg pittig. Toen ik nog 1 kilometer moest, begon het echt heel zwaar te worden en waren mijn armen heel erg moe. Toen ik nog 500 meter moest, zag ik eindelijk de finish. Je denkt dan dat je er bijna bent maar het is dan nog een heel stuk. Toen kwam het gejuich van de mensen en natuurlijk van mama, Selma en Martijn. Dit hielp mij over de streep. Papa zei: ‘kom op, nog een klein stukje en dan heb je een dik record’. Toen kwam ik over de finish met een tijd van 3 uur en 8 minuten zonder rust te nemen! 42 minuten sneller dan vorig jaar!

 

Vrijdag heb ik even uitgefietst met een rondje van 45 minuten. Natuurlijk moest ik ook nog een stukje van de berg af handbiken, ik ging toen 70 km/h. Om 8 uur hadden we in het hotel de prijsuitreiking. Ik ben uiteindelijk 4e geworden van de 27 vrouwen. Ik ben daar natuurlijk heel blij mee. Na de prijsuitreiking hadden we de goldparty met heel hard muziek. Dat was echt super gezellig. Jammer genoeg moesten we vroeg weer terug naar ons appartement, de volgende dag gingen we om 8 uur weer naar huis.

 

Toen we rond 20.00 uur thuiskwamen, was ons huis mooi versierd met slingers van onze buren. Echt super lief.

 

Het was een geslaagde week!