Weet je niet wat je moet zeggen tegen (een ouder van) een kind met een beperking? Deze moeder geeft een paar tips.

Het is helemaal niet erg als je soms schrikt of niet weet hoe je moet reageren tegenover iemand met een beperking. Deze moeder begrijpt dat heel goed: voor ze zelf een kind kreeg met een beperking, wist ze zich ook vaak geen houding te geven. Ze deelt haar gedachten om je hiermee te helpen.   

“Jaren geleden, voordat ik zelf kinderen had, was ik in een restaurant. Ik zat naast een moeder en haar zoon, die een beperking had. Hij kreeg op dat moment een breakdown: hij begon te schreeuwen en haalde naar haar uit. Ze stuurde hem naar buiten, maar hij bleef razen. Sommige mensen in het restaurant staarden hen aan, anderen keken ongemakkelijk weg. Maar niemand vroeg de moeder of we ergens mee konden helpen. Ik ook niet: ik dacht dat het beleefder was om te doen alsof ik het niet in de gaten had.

Maar wat is beter? Doen alsof we niets door hebben, of vragen of er hulp nodig is? Mijn dochtertje is bijvoorbeeld een prachtig meisje, maar ze ziet er anders uit dan andere kinderen. Komt het niet door haar rolstoel, dan wel door de brace om haar been of haar gehoorapparaat. Ik heb me vaak afgevraagd wat voor haar fijner is: mensen die wegkijken of haar aanstaren.

De waarheid? Beiden zijn verschrikkelijk. Maar wat dan wel? De harde waarheid is dat mensen die anders zijn ons ongemakkelijk laten voelen. Het maakt niet uit hoe open minded we zijn, als iemand iets afwijkends heeft, zijn we vaak toch vaak een beetje van ons stuk gebracht. Dat doen we niet expres, maar het is wel zo. Maar ik weet nu dat je nieuwsgierig kunt zijn, zonder grof te zijn. Je kan betrokkenheid tonen zonder je meteen met iemand te bemoeien. Want vragen stellen is een stuk beter dan staren: het is bijvoorbeeld een mooie manier voor mijn dochtertje en voor mij om anderen iets uit te leggen over haar ziekte. Zo ontstaat er meer begrip, en wordt het in de toekomst voor mensen ook makkelijker en prettiger om goed met haar om te gaan.

Datzelfde gevoel deelde een vrouw wiens kind doof was en in een rolstoel zat. “Ik heb veel liever dat iemand er naar vraagt, dan dat we aangestaard worden. Maar eigenlijk durven alleen kinderen iets recht op de man af te vragen.” Zelf ben ik altijd onder de indruk van mensen die mijn dochter direct aanspreken en gedag zeggen, of bijvoorbeeld een complimentje geven over haar kleren. En ik ben ook dankbaar voor mensen die naar me kijken en naar me lachen, in plaats van mensen die doen alsof ze ons niet zien. En mensen die de deur open houden als ik mijn dochter in haar rolstoel door een deur probeer te krijgen, of die me helpen met iets zwaars tillen.

Het is misschien niet makkelijk om op een goede, respectvolle manier je medeleven te tonen. Maar onthoud dat mensen het altijd waarderen als je dit probeert! Met een stukje erkenning dat het niet altijd makkelijk is en begrip kom je al een heel eind.”

Bron: The Mighty