Sabine (scoliose) had niks met sporten, en beweegt nu toch meer dan ooit te voren 

Sabine (54) heeft scoliose, een scheefstand aan haar ruggenwervel. Eerst beperkte haar dat in haar doen en laten, nu zorgt het er juist voor dat ze haar bewegingsvrijheid vergroot.

Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik vroeger bij de gymlessen aan de kant zat. En áls ik meedeed, werd ik altijd als laatst gekozen door mijn klasgenootjes. Ik was het sportkneusje van de klas. Maar wat wil je, als je lichaam steeds in een korset of brace gehuld is. Ik heb scoliose, een verkromming in de ruggengraat, en dat bracht en brengt best wel wat ongemakken met zich mee.

Sporten deed ik als kind niet. Wat ik wel deed, waren therapeutische oefeningen. Die kwamen echt mijn neus uit. Als kind wil je buitenspelen, tikkertje doen en in bomen klimmen. Niet plichtmatig oefeningen doen waar je geen enkele lol mee beleeft. Scoliose maakte dat mijn ruggenwervel voortdurend vastgezet moest worden met een korset, om verergering van de scheefstand te voorkomen. ‘Pas alsjeblieft op’, en ‘doe maar niet te wild’, was de boodschap die mijn moeder me meegaf. Sporten? Mij daarom niet gezien. Ik was een angstig meisje. Niet zo gek, als je lichaam dusdanig beperkt is omdat je een contante pijnuitstraling naar je heupen en je benen hebt. Bewegen associeerde ik met pijn.

Ik werd geopereerd, en dat had zo z’n voor- en nadelen. De kromming in mijn rug is sindsdien echt veel minder, maar omdat mijn rug is vastgezet, is mijn wervelkolom veel stijver. ‘Hoezo sport je niet?’ zei mij orthopeed. ‘Juist met scoliose houdt je veel soepeler.’ Ik antwoordde hem dat ik sporten niet leuk vond. Dat ik het niet kon, en dat ik bang was om iets te forceren. ‘Ach, ga toch fietsen’, zei hij gekscherend. Op dat moment schoten we allebei in de lach. Daarna werd hij serieus. Hij zei dat lang niet alle sporten aan mij besteed waren vanwege de operatie. Maar ook dat ik me niet moest blindstaren op het woordje ‘sporten’. Lange afstanden wandelen, lekkere fietstochten maken: als mijn lijf maar in beweging kwam.

‘Ga toch fietsen’, die woorden echoden nog na in mijn hoofd. Ik hou van fietsen, besefte ik me. Daarom besloot ik mezelf een nieuwe fiets te gunnen. Een e-bike, waarmee ik echt ver fiets, zonder dat het me te vermoeiend wordt. De fiets is daardoor meer dan een vervoermiddel, het is mijn ontspanning geworden. Nooit heb ik mezelf gezien als sportief, maar ik leg toch aardige afstanden af en fiets langs de mooiste routes. Ik kan fietsen wanneer ik wil, ik hoef geen dure sportoutfits aan te schaffen of ingewikkelde sportabonnementen. Scoliose was voorheen mijn excuus om niet te hoeven bewegen. Nu is het mijn motivatie om te blijven bewegen. En eerlijk gezegd: ik ben blij toe.