Vivian (24, meervoudig beperkt) is gewoon net als iedereen

Vivian van Leeuwen (24) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Ze is zich ervan bewust dat haar beperkingen haar ‘’anders’’ maken, maar beseft de laatste tijd ook steeds meer dat dat misschien helemaal niet zo is.

Ik heb het nooit een probleem gevonden om een beetje anders te zijn, met een lichaam dat op een andere manier werkt en een leven dat meer uitdagingen kent. Ik merkte het misschien ook niet eens echt: vanaf het kinderdagverblijf tot en met de middelbare school zat ik tussen kinderen die óók ziek of gehandicapt waren. In die omgeving was niemand anders, maar waren we gewoon een groep kleuters, kinderen en tieners die nogal wat pech hadden gehad, maar zich desondanks lekker ontwikkelden en uitgroeiden tot méér dan onze beperking. We groeiden uit tot individuen die ook uniek waren op manieren die helemaal niets te maken hadden met onze lichamelijke mankementen.

Zodra ik naar het hbo ging, veranderde dat besef van ‘’ik ben anders, so what’’ in een besef van ‘’maar hoezo ben ik dan eigenlijk anders?’’ En dat besef is de laatste tijd nog sterker geworden dan het al was. Ik had wel eens het gevoel dat mijn handicap het eerste is waar mensen op gefocust zijn als ze me zien, maar ik denk dat ik tegenwoordig veel meer uitstraal: hoi, dit ben ik en ik rock mijn leven. Want dat is het: wij, met een lijf dat net even minder gangbare behoeften heeft, zijn net zo vastbesloten om te streven naar succes en geluk en plezier en wat het dan ook maar is dat we willen in dit leven. Wij doen niet onder voor gezonde mensen. We zijn helemaal niet zo anders als je kijkt naar wie we zijn en wat we doen.

En dat heerlijke gevoel heb ik steeds vaker. Als ik met één van mijn beste vriendinnen gierend van de lach in de metro zit en naar de bioscoop of naar de Efteling ga. Als ik op school druk aan het studeren ben of in een college zit. Als ik op reis een stadje verken of als ik ga winkelen. Als ik naar een restaurant ga of een terrasje pak met leuke mensen. Ik rock het leven en ik rock deze wereld. Ik haal eruit wat erin zit. Ik laat mezelf zien, niet de rolstoel en de handicap, maar alles wat ik in me heb. Ik ben niet mijn beperkingen. Ik ben geen stereotype. Ik ben wie ik ben, ondanks én dankzij mijn mankementen en uitdagingen. Net als om het even wie. Net als jij. Zo anders ben ik dan toch niet?