Deze vader werd coach van zijn zoon’s t-ball team

Hij dacht dat coachen niet voor hem weggelegd zou zijn omdat hij in een rolstoel zit, maar hij trok de stoute schoenen aan en het lukte hem. Dit verhaal van een vader die zijn angst overwon willen we je niet onthouden!

“Veel mensen hebben wel een aantal dingen waarvan ze hopen dat ze die ooit kunnen doen in hun leven – een zogenaamde ‘bucketlist’. Ik ook! Weliswaar niet op papier, maar wel in mijn hoofd. Er stonden dingen op als ‘verre reizen maken’ en ‘de Space Needle in Seattle zien’. Maar die lijst veranderde toen mijn zoontje werd geboren. Nu staan er dingen op als ‘coach worden’, ‘naar Disney World gaan met de kinderen’ en ga zo maar door.

Een paar maanden geleden kreeg ik een e-mail van de sportorganisatie waar mijn zoon t-ball speelt. Ze gaven aan dat ze hard op zoek waren naar vrijwilligers om teams te coachen. Mijn vrouw moedigde aan om te reageren. Ik dacht er even over na, en besloot: ‘nee’ heb je, ‘ja’ kun je krijgen. Dus ik mailde terug, en zei wel meteen dat ik in een rolstoel zat, maar dat ik graag wilde helpen als dat mogelijk was. Ik liet het daarbij, want ik verwachtte het niet iets terug te horen. Maar nog geen halfuur later kreeg ik een mail terug: ‘Welkom als hoofd t-ball coach!’ Waaaaat? Ik was ontzettend blij!

Maar in het begin ging het niet zonder slag of stoot. Ik voelde dat een aantal ouders en assistent-coaches aan mijn capaciteiten twijfelden, en de grootste uitdaging lag dus in banden opbouwen en vertrouwen creëren. Na de eerste twee trainingen besloot ik om de confrontatie aan te gaan. De eerstvolgende training bouwde ik tijd in voor een vragenrondje, waarin ik in gesprek ging over twijfels die de ouders en kinderen hadden. Uiteindelijk hadden de ouders niet zoveel vragen, en gingen die van de kinderen vooral over mijn rolstoel en niet over cerebrale parese.

Toen de olifant in de kamer eenmaal besproken was, was ik écht coach! Het verbaast me niets dat mensen denken: huh, hoe dan?! Dat vroeg ik mij zelf immers ook af. Ik heb twee assistent-coaches die al het fysieke werk doen tijdens de trainingen. En zelf geef ik tips en bedenk ik afwisselende trainingen zodat alle noodzakelijke onderdelen aan bod komen. Ook moedig ik de kinderen aan en houd ik ze bij de les. Daarnaast ben ik natuurlijk verantwoordelijk voor communicatie met de ouders, met de sportvereniging en wat administratie.

Maar belangrijker, de moraal van het verhaal: is er iets in je leven waarvan je denkt dat je het niet kan, of dat andere mensen er misschien twijfelachtig op reageren? DOE het gewoon! Ik ben heel blij met mijn keuze om coach te worden, want het is heel goed uitgepakt.”

Bron: Weelchair Daddy   
Beeld: Weelchair Daddy