Vivian (24, meervoudig beperkt) vindt de #HotPersonInAWheelchair-trend belangrijk

Vivian van Leeuwen (24) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Ze heeft het altijd fijn gevonden om er goed uit te zien en begrijpt nu dankzij de #HotPersonInAWheelchair-trend op social media beter waarom dat belangrijk voor haar is.

‘’Nothing sadder than a hot person in a wheelchair.’’ Zo luidde de tweet die een aantal jaar geleden de #HotPersonInAWheelchair-trend startte. En deze boodschap kun je op nog tal van andere manieren tegenkomen. Wat jammer dat ze in een rolstoel zit, ze is zo mooi. Als je niet in een rolstoel had gezeten, was je heel aantrekkelijk geweest. Er gaat echt schoonheid verloren door die wielen. Spreek ik uit ervaring? Nee, gelukkig niet. Maar dat maakt het niet minder idioot dat mensen schijnbaar echt op deze manier denken over aantrekkelijke mensen in een rolstoel. Want, hey, nieuwsflits: we bestaan. En we zijn niet toevallig aantrekkelijk terwijl we in een rolstoel zitten – nee, we zijn aantrekkelijk én we zitten toevallig in een rolstoel.

En met die hashtag wordt die boodschap uitgedragen. Mensen die in een rolstoel zitten, plaatsen foto’s van zichzelf waarop hun aantrekkelijkheid én hun rolstoel in al hun glorie te bewonderen zijn. Op een festival, op het strand, op het werk, thuis, waar dan ook. Zonder schaamte, zonder zich te verstoppen. Foto’s waarop ze een geweldige outfit aan hebben, jaloersmakende make-up-skills tentoonstellen of – nog belangrijker – simpelweg te zien is dat de persoon in kwestie zich mooi, aantrekkelijk, sexy en zelfverzekerd voelt. Want nee, als je als je in een rolstoel zit, werkt je lichaam lang niet altijd mee en is het soms lastig om dat te accepteren. En nee, dat betekent niet dat je er dan maar gewoon helemaal niet aantrekkelijk uit kunt zien.

Ik heb mijn uiterlijk zelf ook altijd iets leuks en belangrijks gevonden. Ook voor mij is het niet altijd makkelijk: door mijn groeistoornis moest ik heel vaak schoenen shoppen tussen de Dora- en Disneyprints en mijn proporties maken het lastig om die onwijs leuke kleren op een flatteuze manier te dragen. Maar het moet gezegd worden: er is gelukkig genoeg wat mij past en wat ik leuk vind – ik weet nog dat ik zó trots was toen ik eindelijk de juiste lengte had voor de volwassen maatjes. Ik heb sinds mijn tienertijd echt een eigen stijl ontwikkeld waar ik me fijn bij voel en die me in staat stelt om dingen te dragen die me zelfvertrouwen en dat ‘’ik zie er goed uit’’-gevoel geven. Ik weet wat me staat en door wat ik draag laat ik zien wie ik ben. Zonder dat dat iets met de rolstoel te maken heeft, want ik koop en draag kleren die ik hoogstwaarschijnlijk ook zou hebben gekocht en gedragen als ik niet in een rolstoel had gezeten.

Ook ik plaatste onlangs een (vakantie)foto onder de hashtag. Omdat ik het belangrijk vind om de boodschap uit te dragen dat wij, mensen met een beperking, net zo aantrekkelijk kunnen zijn als wie dan ook. Dat het niet ‘’zonde’’ of ‘’droevig’’ is als we aantrekkelijk of sexy of mooi zijn en toevallig in een rolstoel zitten. En vooral dat wij ons net zo goed mooi en sexy en zelfverzekerd en aantrekkelijk kunnen vóelen als iemand die gewoon kan lopen. Wij zijn niet onze rolstoel. Wij zijn gewoon wij, inclusief mooie en minder mooie kanten. En daar staan we voor.