Waarom Ellen (blind) er altijd goed uit wil zien

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op unieksporten.nl over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap. 

Heerlijk dat warme weer. Alleen leidt het bij mij tot dilemma's. Wat mag of kan er nu wel qua kleding als je naar je werk gaat? Uiteraard hangt dat af van het werk dat je doet. Ik zou  de stelling wel aandurven dat bij ons op het werk eigenlijk alles wel kan.

Voor mijzelf ligt dat anders. Juist omdat ik niet om me heen kan kijken hoe mijn collega's er op een warme zomerdag bijlopen, twijfel ik als ik voor mijn kledingkast sta. Hoe de kleding in mijn kast gecombineerd kan worden weet ik prima, het gaat om de details. Daarbij denk ik aan dingen als wel of geen panty  en welke kleur dan, wel of geen blote benen onder je jurkje, hoe kort of lang mag zo'n jurkje zijn? Zijn mijn benen wel om aan te zien, niet te wit, niet te veel haar? Welke schoenen dan, kan ik daar wel de hele dag op lopen?

Ja, ja, ik weet het, dit soort overpeinzingen hebben mijn goedziende collega's ook. Bovendien hangt het van je persoonlijke opvattingen en stijl af of je je er überhaupt mee bezig houdt. Waarschijnlijk ben ik overgevoelig op dit punt. Juist omdat ik het zelf niet kan vergelijken en beoordelen of veroordelen, vast ook heel leuk op zijn tijd. Ik weet heel goed waar de schoen wringt. Als klein meisje was ik eens met mijn moeder samen aan het shoppen. We kochten nieuwe kleding voor mij. Ik was nog jong, een jaar of tien denk ik. Ik had nooit een stok bij me.

Dat deed je niet als kind. De verkoopster zag wel dat er iets anders aan mij was. Blijkbaar wist ze niet precies wat. Ik denk dat ze haar vooroordelen op mij projecteerde. Terwijl ik in het kleedhokje stond, hoorde ik haar tegen mijn moeder zeggen: "Nou dan heeft ze in ieder geval wel wat leuke kleren en ziet ze er af en toe ondanks alles verzorgd uit."

Ik weet niet precies meer wat harder stak, wat de verkoopster zei of de emotie die ik hoorde in de reactie van mijn moeder. Die kon duidelijk haar oren niet geloven en antwoorde zoiets als: "Nou mevrouw, mijn dochter is alleen maar blind, hoor, dat betekent niet dat ze er daarom niet fatsoenlijk bij loopt!"

De volgende boodschap zit nog altijd in mijn hoofd:

"Zorg dat je er fatsoenlijk bij loopt als blinde, want anders denken mensen dat je nog meer mankeert" of "Zorg dat je er als je niet ziet goed gekleed bijloopt, want mensen denken, ze is blind dus het zal haar wel niks interesseren!"

Het interesseert me wel. Sterker nog het is mijn eer te na om op wat voor manier dan ook aan zo'n vooroordeel te voldoen. Mij zal je niet op teenslippers, in een korte broek of hempdje op mijn werk zien. Ik "kijk" wel uit!