Hoe een voormalig marinier zijn been verloor en de snelste man met één been op de 10 km werd

Door zijn beenamputatie veranderde de tattoo boven zijn knie ‘You’ll Never Walk Alone’ van zijn club Liverpool, ironisch genoeg in ‘You’ll Never Walk’. Maar voormalig marinier Andy Grant (29) wist niet van opgeven en bewees iedereen het tegendeel. Niet alleen liep hij weer na een bombardement – hij werd de snelste man met een been ooit gemeten die de 10 km liep.

Toen hij 20 was, werd hij op uitzending gestuurd naar Afghanistan en tijdens een patrouille getroffen door een bom. Als gevolg hiervan moest hij zijn rechterbeen laten amputeren. “Ik zat er al vijf maanden en ging simpelweg op patrouille. Ik had nooit gedacht dat het die dag zou gebeuren – ik kende het grondgebied en wist wat er van me gevraagd weg. Het was gewoon pech.”

Dat het kantje boord was, realiseerde hij zich later pas. “Nu ik erop terugkijk besef ik dat ik waarschijnlijk nog maar een paar minuten te leven had, maar zo heb ik het niet ervaren. Het is een soort ongeschreven regel dat als je nog leeft als je in de helikopter stapt, je er ook levend weer uitkomt. Die gigantische opluchting die ik voelde toen de helikopter landde, die kan ik me nog wel herinneren.” Vanaf de militaire basis waar hij twee operaties onderging werd hij twee weken later teruggevlogen naar Birmingham. In eerste instantie besloot hij zijn been te houden, omdat ook de dokters hoopten dat met behulp van een frame het bot uiteindelijk terug zou groeien. Helaas mocht het niet zo zijn.

“Dat been was dan weliswaar gered, maar mijn leven was ik kwijt. Ik kon alleen lopen, niet rennen, voetballen, bergbeklimmen. Ik werd zowat jaloers op vrienden die een been geamputeerd hadden en leerden skiën en golfen, en ik dacht: hier zit ik dan met mijn eigen been, maar ik kan nog steeds niet wat ik wil. Ik wilde de controle over m’n eigen leven terug.”

Na 18 maanden besloot hij het metalen frame vaarwel te zeggen en zijn been te amputeren. Voor iemand die gewend was aan routine, actief bezig zijn en doelen bereiken was thuis zijn en op bed liggen enorm zwaar. Hij begon met drinken, gokken en raakte in een depressie. Hij wist dat het tijd was om verder te gaan – liever een leven zonder been dan een leven met constante strijd.

Zijn hond en zijn hardloopteam hielpen hem wennen aan zijn nieuwe leven als ‘amputee’. “Het was echt fantastisch om met gelijkgestemden te zijn, die ook doelen stelden en ze wilden halen. Eerst ga je even een blokje om lopen, dan wil je datzelfde blokje in 5 minuten doen in plaats van 6, en voor je het weet loop je langere afstanden.”. Andy haalde gouden medailles op de Invictus Games (red: het sportevenement voor veteranen dat Prins Harry heeft opgezet). En hij werd de snelste man met één been die ooit de 10 km heeft gelopen.

“Ik heb geen tijd voor mensen die moeilijk doen over de kleine dingen in het leven. Ik heb zoveel vrienden die fantastische dingen doen – van een blinde vriend die de hoogste berg in Noord Amerika heeft beklommen tot een vriend zonder benen die de Atlantische Oceaan over heeft geroeid. Ik zie het leven als een grote achtbaan met ups en downs – de mooie tijden duren niet eeuwig, maar de slechte tijden ook niet. Je moet proberen in het moment te leven en te genieten, want je krijgt maar één leven cadeau.”

Meer lezen over Andy? Hij heeft een boek uitgebracht over zijn ervaringen ‘You’ll Never Walk’.

Bron: The Independent
Beeld: The Independent