Hoe een alleenstaande moeder hoop hield na de diagnose achondroplasie (dwerggroei) van haar zoontje

Dat tegenspoed in voorspoed om kan slaan als je maar genoeg hoop houdt, dat kan deze moeder Emma Turness (42) beamen. Toen ze van artsen hoorden dat haar jongste zoontje Isaac leed aan achondroplasie (dwerggroei), stortte haar wereld in. Maar Isaac leerde lopen – en bleek zelfs een getalenteerd sporter.  

“Ik weet nog zó goed hoe blij ik was toen ik zwanger was!” , herinnert Emma zich. Ook haar zoon Bailey, toen vijf, kon niet wachten om grote broer te worden. “Maar de maanden na de geboorte was Isaac nog steeds aan het wankelen en kon hij moeilijk zonder hulp zijn hoofd rechtop houden. Ik maakte me zorgen, maar probeerde mezelf te troosten met de gedachte dat hij waarschijnlijk een laatbloeier was.”

Toen Isaac zes maanden oud was, ging ze met hem naar een dokter. Verschillende scans en bloedtesten volgden. “Toen de arts me bij zich riep en ik de blik in haar ogen zag, wist ik dat het goed mis was.” Ze vertelde haar dat Isaac leed aan dwerggroei. “Ik barstte in tranen uit. Ik had geen idee wat dit zou gaan betekenen voor de rest van zijn leven. In paniek was de eerste vraag die ik stelde hoe lang hij zou worden – niet dat ik het antwoord hoorde, ik was compleet overweldigd.”

De diagnose betekende dat Isaac bepaalde stappen in de groeicurve later zou bereiken dan andere baby’s, of helemaal niet. Zijn rug was sterk C-vormig, wat inhield dat hij mogelijk nooit zou kunnen lopen. “Ik heb weken slecht geslapen, omdat ik ’s nachts wakker lag van de zorgen. Ik wist zeker dat hij op school gepest zou worden later.” Maar na veel inlezen en gesprekken met andere ouders wiens kinderen leden aan dwerggroei, realiseerde ze zich dat ze niet de hoop mocht verliezen.

“Ik realiseerde me het volgende: Isaac was nog steeds een blij kind – voor hem was er niets veranderd. Dus waarom dan wel voor mij? Ik moest er enkel voor zorgen dat Isaac dezelfde kansen kreeg die Bailey ook gekregen had.” Ondanks alle negatieve verwachtingen liep Isaac met 18 maanden. En later bleek er ook nog een atleet in hem te schuilen: hij deed niets liever dan sporten met zijn broer Bailey en vrienden.

Toen hij vijf jaar was, ging hij bij een speciale sportvereniging voor mensen met dwerggroei, op aanraden van zijn dokter. “Hij deed ontzettend veel verschillende sporten en maakte veel nieuwe vrienden. Zijn zelfvertrouwen steeg enorm en dat was prachtig om te zien. In de auto terug naar huis zei hij dat het clubweekend het mooiste weekend van zijn leven was!” Hij ontwikkelde zich met name in American football, rugby en hardlopen.

En toen kwam daar het mooiste moment: in 2017 won hij de ene gouden medaille na de andere op de ‘Dwarf World Games’ in Canada. “Ik barstte zowat uit elkaar van trots! Als ik terugdenk aan die eerste paar maanden, en die vergelijk met nu – dat we fantaseren over gouden medailles op de Paralympische spelen – dat had ik nooit durven dromen!”

Ze realiseert zich wel dat er nog veel hordes overwonnen moeten worden. “Denk alleen al aan alle ‘normale’ dingen: lichtknopjes, gootstenen, pinautomaten – dingen die wij voor lief nemen zullen altijd een uitdaging blijven voor Isaac.” Op school gaat het goed: Isaac is populair en hem ophalen van het schoolplein is altijd een klus, omdat zoveel ouders en kinderen met hem willen praten. Maar op één ding kan hij zeker rekenen – de liefde van zijn familie, specifiek zijn moeder. “Ik zal altijd zijn grootste fan blijven.”

Bron: Mirror
Beeld: Mirror